Dzień Ziemi

Pierwotnie Dzień Ziemi był obchodzony w dniu równonocy wiosennej, kiedy Słońce przechodzi przez punkt Barana. Jest to punkt, w którym przecinają się dwie wyznaczone przez astrologów niewidoczne linie. Jedna stanowi łuk, po którym w naszych oczach codziennie przetacza się słońce, od Wschodu do Zachodu. Druga jest odbiciem równoleżnika. Słońce przekraczając ten punkt zmienia półkulę, którą od tej chwili zaczyna ogrzewać bardziej intensywnie. W marcu jest to moment, gdy na półkuli zachodniej rozpoczyna się nowa pora roku – wiosna.

Gdy to czytam nagle przenoszę się w otchłań przestrzeni kosmicznej. W mojej wyobraźni, wielkie i małe ciała niebieskie zaczynają wirować według swojego tajemnego, w pełni racjonalnego rytmu. Przestworza mają swoją wewnętrzna dynamikę. Wszędzie jest ruch. Są układy zależności i grawitacyjnych siły, które nieustannie aktywują przyciąganie lub odpychanie. Powiązane tajemniczym ciążeniem galaktyki, gromady gwiazd, planety, mgławice, księżyce, komety, meteoryty i wiele innych obiektów kosmicznych drga i wiruje w tym samym momencie. Nie mogę oprzeć się wizji zegara, w którym bez ustanku poruszają się trybiki przesuwając czas na tarczy.

Ziemia jest częścią tego nieskończonego układu. Jest kosmicznym ciałem należącym do innego porządku przekraczającego wyobraźnię zwykłego człowieka. W tej perspektywie Ziemia nie należy do nas. Jest elementem wielkich, tajemniczych i niepoznanych mocy.

22 kwietnia

Choć Święto Ziemi ostatecznie przeniesione zostało na 22 kwietnia pierwotna data wydaje mi się lepiej korespondować z potencjałem zawartym w tym wydarzeniu. Jestem przekonana, że ustanowienie tej międzynarodowej celebracji jest współczesnym powrotem do antycznych tradycji czczenia Ziemi jako bogini.

Ziemia jako  Boginia Matka

Od kiedy powstał człowiek uznawał Ziemię jako Boginię Matkę, Magna Mater. Dał jej wieloznaczne imion: Danu, Demeter, Gaja, Mokosz, Hebat, Isztar, Izyda, Kybele, Maja, Pacha Mama i wiele więcej. Ta najwyższa bogini o wielu imionach, miała wielorakie cechy i funkcje. Była stwórczą siłą wszechświata, istotą, która ucieleśnia potencjał życia. Dawczynią życia, obrończynią, żywicielką i uzdrowicielką ziemi i jej owoców. Czuwała nad procesem wzrostu roślin, narodzinami i życiem, a także śmiercią i zmartwychwstaniem człowieka, przynosząc życie wieczne i wyzwolenie. Władała Zaświatami i jego mieszkańcami. Uznawana była za matką mądrości, ale też kapłankę czarnej magii. Jest związana z Otchłanią, przerażającym światem śmierci, rozkładu i zniszczenia. Jako pani śmierci we wszechświecie jest również uważana za przędziorkę nici losu. Wspiera narodziny życia, wyłonienie się ziemi z wód płodowych wszechświata. Ma związek z wnętrzem i stabilnością Ziemi (skąd wszystko wyrasta i dokąd wszystko powraca).

Pierwotny człowiek, rozumiejący kosmiczny wymiar ziemskiej natury widział w jej cyklicznej przemianie trzy aspekty kobiecości symbolizowane przez fazy księżyca: dziewicy (sierp), dojrzałej kobiety w okresie laktacji i kochanki (księżyc w pełni) oraz starej wiedźmy (księżyc w nowiu). Wizja Ziemi jako bogini była punktem stycznym wszystkich kultur i jest jednym z najsilniejszych archetypów istniejących w zbiorowej nieświadomości. Bogini Ziemia ma wiele oblicz i w każdym ma rozpoznawalny rys kobiecości.

W każdym rytuale jest magia i czary, sakrum i profanum. W tle Święta Ziemi, majaczy boginiczny aspekt świeckiej celebracji. To święto łączy nas z całym kosmicznym wymiarem Ziemi. Jednocześnie nas samych wpisuje w wyższy porządek.